Türkiyə prezidenti Rəcəb Tayyib Ərdoğan 2014-cü ildə İrana səfər edəndə çox yüksək əhval-ruhiyyədə idi. O vaxtkı vitse-prezident Eshaq Cahangiri ilə görüş zamanı Ərdoğan potensial ticarət sövdələşmələrini, enerji və sənaye əlaqələrini dərinləşdirməyin yollarını müzakirə edərək kameralara gülümsədi.
O, ikitərəfli münasibətlərin yaxşılaşdırılmasına dair qısa nitq söylədi və ev sahiblərinə təşəkkür etməzdən əvvəl "İran bizim ikinci vətənimizdir",- dedi.
Reyting.az xəbər verir ki, bu barədə “Middle East Eye” yazıb.
Böyük Britaniya nəşrinin yazdığına görə, artıq 11 ildir ki, Türkiyədə İrana rəğbət ən aşağı səviyyədədir:
Türkiyə ictimaiyyəti İsrailin İrana qarşı əsassız hücumunu böyük ölçüdə pisləsə də, siyasətçilərin İslam Respublikasına sevgisi azdır.
Bəziləri bu gərginliyi Osmanlı dövründən bəri davam edən rəqabətlə əlaqələndirir, lakin Ərdoğan və onun sələflərinin rəhbərlik etdiyi İslam mühafizəkar hərəkatı həmişə İrandan o qədər də uzaqda deyildi.
Türk siyasi islamçı hərəkatı 1960-cı illərdən başlayaraq bir neçə onilliklər ərzində Necmettin Erbakan tərəfindən formalaşdırılıb.
1979-cu ildə İranda İslam inqilabı baş verəndə türk islamçılar sevinirdilər. Onların bir çoxu inqilabın ideoloqu Əli Şəriətinin əsərlərini oxuyur və hətta 1990-cı illərdə də müəyyən mənada İrana nümunə kimi baxırdılar.
İslam dünyasının qalan hissəsini - xüsusən də Yaxın Şərqdə - sünni-şiə parçalanmasına baxmayaraq, türk dini mühafizəkarları bu cür ikilikləri rədd etdilər. Onlar bölgəyə o obyektivlə baxmadılar. Məsələn, Ərbakan 1997-ci ildə D-8 iqtisadi əməkdaşlıq təşkilatı bayrağı altında müsəlmanların çoxluq təşkil etdiyi ölkələri birləşdirməyə çalışaraq Banqladeş, Misir, İndoneziya, İran, Malayziya, Nigeriya və Pakistanı üzv olmağa inandırdı.
Türkiyədən kənarda insanların çoxunun bilmədiyi odur ki, 1997-ci ilin yanvarında ordunun Ərbakan hökumətini devirməsinə səbəb olan hadisələrdən biri onun Rifah Partiyasının Ankaranın Sincan rayonunda İran səfirinin də iştirak etdiyi Əl-Qüds Gecəsi olub.
Salonda “Hizbullah” və HƏMAS bayraqları nümayiş etdirilərək Fələstin məsələsini işıqlandıran tamaşa nümayiş etdirilib. İran səfiri Türkiyə hökumətinin dünyəvi mahiyyətini tənqid edən alovlu çıxış edib. Bu, nəticədə hərbçilər tərəfindən Ərbakanın hökumətinə qarşı hərəkət etmək, onu güc tətbiq etmədən devirmək üçün bir bəhanə kimi istifadə olundu.
Ərdoğan və müttəfiqləri 2002-ci ildə Ədalət və İnkişaf Partiyasını (AKP) təsis edəndə liberal və Avropa İttifaqı (Aİ) tərəfdarı çıxışlarına baxmayaraq, İranyönlü mövqeyini qoruyub saxlamışdı. Onun ən diqqətəlayiq hərəkətlərindən biri İran və Qərb arasında nüvə danışıqlarında əsas darboğazın həllinə kömək etmək üçün Braziliya ilə əməkdaşlıq etmək idi. Bu mübadilə razılaşmasına əsasən, İran tibbi tədqiqat reaktoru üçün nüvə yanacaq çubuqları müqabilində Türkiyəyə 1200 kq aşağı zənginləşdirilmiş uranı (LEU) göndərməyi qəbul etdi.
2010-cu ildə Ərdoğan “Hizbullah” lideri Həsən Nəsrullaha da zəng edərək “Hizbullah”ın ruhani lideri Ayətullah Məhəmməd Hüseyn Fədlallahın vəfatından sonra başsağlığı verib.
2011-ci ildə Ərdoğan Nəcəfdə Hz. Əlinin məqbərəsini ziyarət edən ilk sünni lider oldu, daha sonra Ayətullah Əli Sistani ilə də görüşdü.
Türkiyənin İranla əlaqələri o qədər yaxın idi ki, ABŞ-nın 2012-ci ildəki hesabatlarında Ərdoğanı Türkiyədən kənarda fəaliyyət göstərən İsrail casuslarının adlarını Tehrana sızdırmaqda ittiham etdilər - Türkiyə rəsmiləri bu günədək bu ittihamı qəti şəkildə rədd edirlər.
Lakin 2011-ci ildən başlayaraq İranın Suriyada Bəşər Əsəd rejiminə dəstəyindən sonra Ankaranın İrana baxışı tədricən və kəskin şəkildə dəyişdi.
Ərdoğan əvvəlcə Əsədi islahatlar aparmağa və üsyanı sülh yolu ilə həll etməyə inandırmağa çalışsa da, Əsəd Tehranı əsas himayədarı seçdi və dinc etirazlara güc göstərişi ilə cavab verdi.
Ankara üçün dönüş nöqtəsi - 2013-cü ildə Əsəd rejiminin kimyəvi silahdan istifadə etməsi, ardınca 2014-cü ildə Hələb kimi şəhərləri mühasirəyə alması, kütləvi aclığa, qətllərə və köçkünlüyə məcbur etməsi - oldu.
İranın bu cinayətlərə birbaşa dəstəyi, “Hizbullah”ın iştirakı ilə Suriya münaqişəsinə ekzistensial təhlükə kimi baxan Ankaranı dərindən narahat etdi.
Tehranın 2013-cü ildə Türkiyə ilə PKK arasında sülh prosesini pozmaq cəhdləri də diqqətdən yayınmayıb. O vaxtdan bəri əlaqələr getdikcə daha çox əməliyyat xarakteri daşıyır. Ankara ticarət əlaqələrini qoruyub saxlayıb və İranla, xüsusən də Suriya ilə bağlı ümumi dil tapmağa çalışır, lakin Türkiyə rəsmiləri artıq iranlı həmkarlarına qarşı xoşməramlı davranmırlar.
Bu gün İsrailin İran hədəflərinə endirdiyi son zərbələrdən sonra Ərdoğanın İranı dəstəkləyən açıqlamalarına baxmayaraq, münasibətlər gərgin olaraq qalır.
Y. QACAR
