HƏMAS-ın İsrailə hücumundan və Yaxın Şərq münaqişəsinin hazırkı mərhələsinin başlamasından sonra, bir çoxları kimi, mən də SEPAH-ın rəhbərliyi altında həyata keçirilən bütün layihələrin möhtəşəm uğursuzluğu ilə heyrətlənməkdə davam edirəm: “Müqavimət oxu”nun məğlubiyyəti, hökumət helikopterinin qəzası, “Peycer” əməliyyatı, Tehranda Hizbullah Höküməti liderinin öldürülməsi. Suriya və Livanda və təbii ki, “uzaqdan müharibə”nin son mərhələsindəki mövcud uğursuzluqlar bir sıra suallar doğurur və bu suallar sistemlidir.
Demək olar ki, bütün hərəkətlər və ən əsası, nəticələr SEPAH rəhbərliyinə məşhur zarafatdakı kimi bir sual verməyi zəruri edir - “Sən kimin dostusan, mənim, yoxsa ayının?”.
Bütün bu uğursuzluqları yalnız öz rəqibinin qeyri-peşəkarlığı və ya əksinə, yüksək peşəkarlığı ilə izah etmək heç bir işə yaramır və məntiqə, sağlam düşüncəyə zidd olacaq.
Əminəm ki, SSRİ-də “yenidənqurma” zamanı əsas “yenidənqurma ustaları” KQB və QRU strukturları olduğu kimi, bu gün də “İran yenidənqurması” dərin korrupsioner “inqilab keşikçiləri”nin ssenari dəstəyi olmadan mümkün deyil.
Sanksiyaların, o cümlədən neft ixracının qarşısını almaq üçün fəaliyyətlərə uzunmüddətli nəzarət, bu rejimi və onların "tələbə ideallarını" satmaq üçün çox milyonlarla dollarlıq sərvətin qorunması və təminatları müqabilində bu gün SEPAH-ın rəhbərliyini hazır vəziyyətə gətirdi.
Bununla belə, onların "yeni ideallara" və bəlkə də vədlərinə xidmət etmək istəyi açıq ov və məhvə çevrildi.
Ümumiyyətlə, hakimiyyətin gələcək konfiqurasiyasında onlara yer olmadığı üçün sadəcə və mənasız şəkildə “atıldı”. İkinci, bəlkə də əsas səbəb İsrailin öz vətəndaşlarının qətlinə görə məsuliyyət daşıyanları cəzasız qoymaq niyyətində olmamasıdır. Trampın ruhani liderin “ləğv edilməsinə veto” qoyması ilə bağlı açıqlaması “kim yaşamalı, kim məhv edilməlidir” mövzusunda sövdələşmənin davam etdiyini göstərir.
Yeri gəlmişkən, bu gün göz qabağındadır ki, ölkəmizə barmaq silkəyənlər iki əsas vəzifəni icra edirdilər. Bu, əslində İranın təhlükəsizlik sistemini daxildən məhv edənlərdən diqqəti yayındırmaq üçün saxta hədəfin göstəricisi idi. İkincisi, şimal sərhədlərində “ikinci cəbhə” açmaq müqabilində onlara “indulgensiya” vəd edənlərin göstərişlərinin nəticəsi idi.
“Müharibədə, savaşda olduğu kimi” və buna görə də İranın bütün rəqibləri bizi qonşumuza qarşı qoymaqda maraqlı olardı.
Ölkəmizdə belə bir ssenarinin təhlükəsi çox yaxşı başa düşülür. İnanmaq istərdim ki, İran siyasi elitasının ağıllı hissəsi də həm daxili, həm də xarici təxribatçılara qarşı çıxacaq.
