“Mən Qərbi Azərbaycanın Qaraqoyunlu dərəsi deyilən bölgəsində anadan olmuşam. Qaraqoyunlu dərəsi Qazax şəhərinə 60 km məsafədə, Dilcan şəhərindən isə 20 km məsafədə yerləşirdi. Qazaxdan İrəvana gedən yol var, o yolun hardasa 35-40 km iki çay kəsişir. Biri Dilcan çayı, biri də Qaraqoyunlu dərəsindən gələn Tərs çay. O çayların kəsişməsində bir körpü var. O körpüdən sola dönən kimi ora Qaraqoyunlu dərəsi adlanır. Bu dərə iki dağ silsiləsinin arasında yerləşirdi. Orada 13 Azərbaycan kəndi var idi. O kəndlərin dördündən başqa qalanları Qaraqoyunlulardır. Tarixi vərəqsləsək çox güman ki, o kəndlər Qaraqoyunlular dövründən qalmadır. O dərədə yalnız Azərbaycan türkləri yaşayırdı. Bir nəfər də erməni və başqa millət yox idi. Mənim anadan olduğum, oxuduğum müddətdə ora Ermənistan adlanan respublikanın tabeliyində olan yer idi. Kəndin adı Göyərçin idi. Mən orada anadan olmuşam. 1953-cü ilə qədər ailəmizlə bir yerdə orada yaşamışıq. 1953-cü ildə kəndin camaatı qonşu Salah kəndinə köçməli olublar. Səbəb də bundan ibarət idi ki, dağ yerində olan bir kənd idi, yolları çətin idi və o dövrün texnikasının köməyi ilə o yolları qaydaya salmaq olmurdu. Mənim atam o kənddə kalxoz sədri olub. Onun dövründə biz Salah kəndinə köçmüşük və mən məktəbə Salah kəndində getmişəm. Bu kənddə də məktəb 7 illik idi. Daha sonra 10 illik məktəb bizim kənddə olmadığından Polad kəndinə getmişəm. Bizim evdən Polad kəndinə 4 kilometr yol var idi. Hər gün ora piyada gedib-gələrdik. Qışda soyuq olanda qonşu kənddə kiminsə evində qalardıq. Orta məktəbi orada başa vurub, 1964-cü ildə Bakıya gəlmişəm”
Bunu Moderator.az-a açıqlamasında AMEA-nın Riyaziyyat və Mexanika İnstitutunun direktoru, əslən Qərbi Azərbaycandan olan sabiq Təhsil Naziri Misir Mərdanov deyib.
Misir Mərdanov bildirib ki, ermənilər hər zaman azərbaycanlılara qarşı məkrli siyasətlərini həyata keçiriblər:
“Buna baxmayaraq atam, anam, məndən kiçik bacı və qardaşlarım kənddə yaşayırdılar. İldə bir neçə dəfə yay və qış tətillərində ora gedirdim. 1981-ci ilə qədər. 1981-ci ildə anam və atam kənddən Bakıya köçməli oldular. Çünki biz hamımız-6 övlad Bakıya gəlmişdik, burada təhsil alıb, işləyirdik. Atamla anam da qocalmışdılar, məcbur oldular ki, orada tək qalmasınlar. Nənəmdən, babamdan, atamdan və anamdan məndən əvvəlki dövrün hadisələri ilə bağlı çox şeylər eşitmişəm. 1988-ci ildən əvvəl, 1918-ci ildə xüsusilə Andronikin rəhbərlik etdiyi qüvvələrin bizim Qaraqoyunlu dərəsinə hücum etməsi, kəndimizin camaatını qaçmağa məcbur etməsi, camaatımızın 1921-ci ilə qədər Ceyrançöl ərazisində qalmasını nənəm danışırdı. Ermənilərin bizim Qaraqoyunlu dərəsinə hücumu zamanı bizim kənddən də, qohumlardan da, dərədən də ölənlər və yaralananlar olub. Kəndin camaatı eşidəndə ki, ermənilər gəlir, o vaxt texnika yox idi. Kəndin oğulları bir yerə yığılıb bir müdafiə qüvvəsi yaradıblar. O müdafiə qüvvəsi ermənilərin qarşısını kəsdiyi müddətdə arvad-uşaq, qoca-cavan Göyçə gölünün kənarına daşınıblar. Ermənilər görüblər ki, artıq camaat Gədəbəyə doğru yol alır. Ora top atıblar. Həmin əraziyə indiyə qədər “Topaşan” deyirlər. Xeyli adam orada dünyasını dəyişib” deyə o bildirib.
Misir Mərdanov bildirib ki, 20 ildən sonra dogma kəndlərinə gedib:
“2001-ci ildə mən İrəvana yaxın olan, Dərəçiçək adlanan bir yerdə “UNİSEF”-in keçirdiyi beynəlxalq tədbirdə iştirak edirdim. Ermənistan rəhbərliyi ilə görüşüb, onların razılığı ilə öz kəndimizə getdim. Gedib öz evimizi tapdım. Nə gördüm? Əlbəttə, bu illər ərzində kənd çox dəyişmişdi. Təsəvvür edirsiniz, asfalt yolunda ot çıxmışdı. Çünki gediş-gəliş demək olar ki, azalmışdı. Çox az sayda insan yaşayırdı. Bizim evdə bir qoca qadın və kişi yaşayırdı. O vaxt qoca idilər, bu günə qədər çox güman ki, dünyasını dəyişiblər. Orada su və torpaq gətirdim, valideynlərimə verdim. Mən əminəm ki, bizim o dərədəki kənd boş qalıb və bizi gözləyir. İnşallah zaman gələcək, biz qayıdıb, orada özümüz yaşamasaq da, övladlarımız yaşayacaqlar. Mən buna inanıram. Bizim hədəfimiz dinc yolla öz dədə-baba torpaqlarımıza qayıtmaqdır. Çünki o torpaqların sahibləri bizik” deyə Misir Mərdanov deyir.
