2011-in avqustu. Anamın xərçəngə tutulduğunu yeni öyrənmişik Bakıdan. Təbrizə aparırıq. Kimyaterapiyaya. Onda Təbrizə inanırdıq. Mən, atam və anam. Axşamın üstüdür. Meşkinşəhrdən keçirik. Savalan dağının yamaclarında, diqqətlə baxanda lap yaxında, etinasız baxanda bir az uzaqda, bəlkə də lap uzaqda otlayan atlar, qan qırmızısı atlar görünür. Yol kənarı qırmızı, qan qırmızısı almalar da. Onlar da görünür. Anam neçə günlərdir yemir. Heç nə yemir. Su içir, dərmanlarını içir. Yemir.
- Şəhriyar, nə gözəl almalardı, görürsən?
Qabaq sərnişin oturacağını uzanıqlı vəziyyətə gətirmişik. Anam yarıuzanıqlı vəziyyətdə, üzü pəncərəsinə sarıdır. Başqa təhər olmur. Canı ağrıyır. Mən anamın arxa tərəfindəyəm. Atam mənim solumda oturub. Sürücüdən başqa heç kəs yolun düzünə baxmır. Anam sağa baxır. Mən anamın baxdığı istiqamətə. Atam isə sola. Hərdən, lap hərdən sağa da baxır. Onda nəsə soruşur. Ona görə bilirəm sağa baxdığını. Heç birimiz qabağa baxmırıq. Qabaqda heç nə yoxdur çünki. Çünki qabaqda ölüm var. Bunu hər üçümüz - atam, anam və mən - bilirik. Sürücü bilmir. Biz bilirik. Bu səbəbdən sağımıza, solumuza baxırıq yol boyu. Qabağa baxmırıq.
- Hə, görürəm. Meylin çəkdi?
- Yox, neynirəm?! Eləcə dedim. Gözəldilər.
Sürücüdən maşını saxlamasını istəyirəm. Saxlayır. Ən yaxındakı ağacdan dörd alma dərirəm. Yaxınlıqda bulaq var. Əl-üzümə su vururam. Almaları da yuyuram. Gətirib hərəyə birini uzadıram. Götürürlər. Mənə də biri qalır. Cibimə qoyuram. İndi daha aydın görünür; Savalan dağının yamaclarında, diqqətlə baxanda lap yaxında, etinasız baxanda bir az uzaqda, bəlkə də lap uzaqda otlayan atlar, qan qırmızısı atlar indi aydın görünür.
Anam:
- Şəhriyar, nə gözəl atlardı, görürsən?
Mən:
- Hə, görürəm.
- Neçə at var orda?
Sayıram: 1, 2, … 6, 7, 8
- Səkkiz!
- Mən ikisin görürəm.
- Hə, onlar lap yaxındadı.
- İki dənə, qırmızı at.
Bilsəydim ikisini görür, sayını səkkiz deməz idim. Peşiman oluram. Çox peşiman.
- Hə, qırmızıdı. Hamısı qırmızıdı.
- Səkkizi də?
- Səkkizi də!
- Sən Allah, düz deyirsən?
- Hə vallah, hamısı qırmızıdı. Qıpqırmızı!
Gülümsəyir. Atların hamısının qırmızı olması anamı xoşbəxt edir.
Dincimizi aldıq. Yola düzəldik. Sürücü payına düşən almanı yedi. Atam yemədi. Anam da yemədi. Mən də yemədim. Sürücü yedi. Biz yemədik.
Mən, sürücüyə:
- Radio işləyir?
O, “hə-yox” demədən radionu qoşur. Mahnı gedir.
Mən:
- Kimdir oxuyan?
- Mohsen.
- Mohsen? Mohsen… Mohsen… Namju? Yox, deyil axı. Mohsen Namju deyil.
- Yooo, baba, tazələrdəndi. Mohsen Yeganə.
Dinmirəm. Mahnı gedir: “… Yolumuz eyniydi, amma gedəcəyimiz ünvanlar fərqli…” Təxminən belə idi mahnının sözləri. O vaxtlar farsca az-maz qırıldadırdım. İndi yox, xeyr. Unutmuşam.
Almanı cibimdən çıxardıram. Baxıram. Necə gözəl görünür. Qıpqırmızı. Atları xatırlayıram. Qan qırmızısı atları.
Hamısı qırmızı deyildi. Biri qaraydı, tünd qara. O biri ala. Digəri boz. Hələ dümağ biri də vardı uzaqda. Yanında sarı dayçası. Səkkiz atdan cəmi-cümlətanı üçü qırmızıydı, ikisi lap yaxında, anamın gördükləri, biri də onlardan azca o yanda. Vəssalam! Atların hamısı qırmızı deyildi.
- Ana, almanı yemirsən?
- Ac deyiləm.
- Bəyəm almanı ac olanda yeyirlər?
Gülümsəyir. Almanı mənə uzadır.
- Götür, ye. Sən xoşlayırsan. Bayaq sənə görə istədim saxlayaq, alma yeyəsən, neçə gündür yollardayıq.
Almanı alıram. Dinmirəm. Almanı alanda solmuş əlini ustufca sıxıram. Necə? Kəpənək qanadına elə toxunursan, tozu da yapışmır əlinə, elə.
Sonralar, çox sonralar çatdı mənə. Mənə çatdı ki, lap əslində anamla o gün, elə ordaca - Savalan dağının yamaclarında, bütün atların qırmızı, qıpqırmızı olduğu yerdəcə əlvidalaşırmışam…
