Son illər bölgələrdən Bakıya köç artıb. Bunun əsas səbəbi rayon və kəndlərdə iş yerlərinin azlığı, insanların dolanışıq qurmaqda çətinlik çəkməsidir. Kənd əhalisinin yeganə gəlir mənbəyi sayılan əkinçilik və bağçılıq da artıq əvvəlki kimi gəlir gətirmir. Quraqlıq taxılçılığı zəiflədib, kəndli isə çəkdiyi əziyyətin qarşılığını ala bilmədiyi üçün əkib-becərməyə maraq göstərmir.
Bağçılıq sahəsində də vəziyyət acınacaqlıdır. Yetişdirilən meyvə satılmadığı üçün ağaclarda çürüyür. Məsələn, İmişlidə bu il xurma bolluğu yaşansa da, kəndlilər məhsulu sata bilmədikləri üçün ciddi çətinliklərlə üzləşiblər. Sakinlər deyirlər ki, daxili bazarda bolluq qiymətləri minimuma endirib, alıcı isə demək olar ki, yoxdur. Təklif olunan məbləğ xurmanın yığılması, daşınması və emalı üçün çəkilən xərci ödəmir. Nəticədə onlar yalnız tələbatları qədər məhsul götürür, qalanı isə ağaclarda xarab olur.
Kəndlinin xarici bazarlara çıxışının olmaması, böyük şəhərlərə məhsul gətirib satmaq imkanlarının məhdudluğu problemi daha da dərinləşdirir. Üstəlik, məhsulu saxlamaq üçün lazımi soyuducu anbarların olmaması itkiləri artırır.
Maraqlıdır, kəndlinin məhsulu tarlada çürüyürsə, bazarda yüksək qiymətlərin səbəbi nədir? Kəndlinin ayaqda qalması üçün dövlət hansı dəstək mexanizmləri həyata keçirir? Yerli istehsalçının məhsulunun xarici bazara çıxışını təmin etmək üçün hansı addımlar atılmalıdır?
