Kulis.az Əlibala Əhmədovun şeirlərini təqdim edir.
İnternet
Dəniz kənarında mavi kristallar -
dünyanın uzaq bir küncündə
kofesini içib
sabahkı ağır işinə hazırlaşarkən
heç gözəl olmayan bir qadın düzəltmişdi
bu şəkli
bəlkə də
qonşuluğunda
yaşıl qarğıdalı yarpaqları
yağışda islanırdı
və dirsəyində qarışqa tapıb gülmüşdü həmin gecə....
(2024)
Saatsaz
Günəşli, sapsarı bir gündə
bənövşəyi köynəkli,
nəvəsi ilə yaşıd qızın
saatını düzəldərkən
qoca usta bir anlıq məmnun
oldu həyatından.
Sevindi ötməsinə
qorxu və arzuların...
Masasındakı fincandan
burnuna çay qoxusu gələrkən
ölümü düşündü.
Ölümü düşünəndən sonra təmir daha zövqlü oldu.
Yuxudan ayılan kimi
altında yatdığı
ağacdan
bir alma qoparırdı
sanki...
(2025)
Qərar
Qırılıb,
bir vaxtlar köhnə eyvandan
baxarkən
ayın üzünü örtən armud ağacı...
Bundan sonrakı ömür nə bir qadına,
nə bir inanca...
Bundan sonrakı ömür
yalnızca keçmişə....
(2023)
Günah
Yoxdur
qurtuluş daha...
Bədənini tanıya bilməmək, ruhunu bulamağa,
Şeytanı tanıya bilməmək Allahsızlığa
şəhvəti tanımamaq, sevgisiz yaşama apardı səni.
Qurtuluş yoxdur.
Bir yuxu -
Bir tabloda fırçadan qalmış boyalar - qarışıqdırlar, uyğunsuzdurlar,
qusurlar, boğulurlar, bir - birlərinin qoxusundan
məhv olub əriyirlər, uyuşurlar...
Günahlar diz yarası tək
quruyub qopmur...
O vaxt kiçik olanda
ayağın altında
əzilən göyəmin
qabığını əlinə yapışdırarkən,
axşamçağı
qaranlıq kollar
yaxındakı təpəni
sirli diyar tək göstərərkən
bilməzdin bu günlər gələr.
Yaşaya bilməmək günahına
tay tapılmadığını
anlamazdın...
Çağırır səni
iri pivə şüşələri
axşam düşməmiş
iş bitməmiş
beyninə qan kimi sızanda dünya
tükənəndə gücün qorxulardan -
bataqlıqdakı heyvanın
gözlərində döyünən yorğun ürək
kimi
gedəcəksən
axşam quyruğundan tutarkən
barmağını dişləyən cırcırama olacaq dünya
(bir neçə şüşə sonra)
xəyalında
ağac altından yığdığın, havaya
səpdiyin heyva yarpaqları
bir qadının saçlarında
çələngə çevriləcək...
Rauf Ranın sevdiyi şeir
Xırda yağış altında
sürətlə addımlayarkən
gözlərin islaq küçələrdə -
önünə baxmırsan
baxışların aşağıda
ruhun taxtaya sancılmış bütöv
bir
bıçaq kimi
indi nə qadın var
nə ümid, nə şirin həyəcan
illər qatı, ağac rəngli
boya tək hökmlü, səssiz
bəlkə də
belə yaxşıdır
düşünürsən
mənasızlığın dərisi quruyub, tökülmüş əlləri
yay günü həyət ortasına atılmış
iri un kisəsi
tək
cilvəsiz,
amma həqiqidir.....
(2024)
Baharın son ayında
Havada yay xatirəsi - qoxu....
Alnına hopan isti paxla buxarını
silib gülürdü
bir qadın,
bir uşaq soğanın bəyazlığına
aldanıb ağlayırdı...
döşəməsi narıncı
köhnə koridorda
un çuvalları...
Bir nazik nar yarpağı
Yatmış itin su qabında....
(2025)
Rauf üçün
İllər sonra bədənlərimiz, ürəyimiz biraz da köhnələndə
xatırlayacağıq səni
ömrün əvvəlində
yığılmış qısa bir xoşbəxtliyin
səbəbi kimi
amma elə ən çox buna inanmaq çətin
olacaq - o əzmli, qüvvətli səsinin
qocalmayacağına,
qocalıb əzəmətli olmayacağına biraz da....
Yaddaşlarda qalan təzəliyin üzəcək ən çox ürəyimizi - xatirəni daha
da uzun, unudulmaz edən
ömrünün qısalığı,
üzünün qara saqqalı,
uca boyun
və bir işıq, dalğa tək ötüb keçməyin...
Çünki sən həm də bir hökm kimi idin, aramızda,
dostluğun sədaqətin hökmü kimi.....
Səni xatırlayacam - ağ bir göbələyin
papağını
meşə ortasında aşmış, çürümüş
bir ağacın qara gövdəsinə sürtsəydim
gülümsəyərdin,
gözəlliyindən danışardın
saatlarca
bu əbəsliyin...
Çətindir daim belə gənc qalacağına,
ötüb keçmiş olmana,
uzanan bir yaddaşın ucunda
günəş qoxusunu özündə
saxlamış
axşamçağı
torpağına
oxşadığına
inanmaq....
Yay gecəsi
ovuclarıma buz kimi su alıb
ağlayacam bir gün
bir ulduz altında....
