Təsəvvür edin: siz artıq sağollaşır, qapı dəstəyinə uzanır və ya telefon zəngini bitirirsiniz, birdən tərəfdaşınız deyir: "Bu münasibətlərdə özümü xoşbəxt hiss edib-etmədiyimi bilmirəm".
HİT.az xəbər verir ki, "Forbes" üçün yazan amerikalı psixoloq Mark Treversin dediyinə görə, bu "qapı dəstəyindəki an" adlanır - ən son anda edilən mühüm emosional etiraf.
Onun sözlərinə görə, belə ifadələr təsadüfi deyil. Onlar qarşıdurma qorxusu, hisslər haqqında açıq danışmaq istəməmə və ya işlənməmiş emosiyalar səbəbindən yaranır. Tez-tez insan qeyri-iradi şəkildə, tərəfdaşın uzun reaksiyasından yayınmaq və eyni zamanda düşüncə yükündən azad olmaq üçün çıxış anını seçir.
Ekspert bu fenomenin bir neçə səbəbini qeyd edir. Birincisi, biz qarşıdurmadan qorxuruq və emosional səhnə riskini azaltmağa çalışırıq. İkincisi, çox vaxt problemin özü də danışıq prosesində aydın olur və sonunda "partlayır". Üçüncüsü, bu yolla insanlar özlərini zəiflik hissindən qoruyur – ifadəni atır və dərhal məsafə yaradır. Nəhayət, problemi öz-özünə həll olacağına ümid edən və danışığı daim təxirə salanlar da var.
Lakin psixoloqun sözlərinə görə, bu kimi anlar kömək etmir, yalnız zərər verir. Onlar müzakirə üçün yer vermir, inamı sarsıdır və emosional məsafəni artırır. Əgər belə "çıxış etirafları" tez-tez təkrarlanırsa, tərəfdaşlar növbəti emosional bombun gözləntisində yaşamağa başlayır və tədricən bir-birindən uzaqlaşır.
Trevers bu modeli tanımağı və onu daha sağlam ünsiyyətlə əvəz etməyi öyrənməyi məsləhət görür. Sağollaşmazdan əvvəl, fasilə verməyə və özünüzdən soruşmağa dəyər: mən bir şeyi gizlədirmirəm? Həmçinin, münasibətlərdə müntəzəm "yoxlamalar" – həftədə bir dəfə açıq danışıqlar və ya hər gün "Necik?" kimi qısa suallar da kömək edir. Ən əsası isə, çətin söhbətləri sona saxlamamaq və narahatlıq yaranan kimi bu barədə səmimi danışmaqdır.
Beləliklə, möhkəm münasibətlərin açarı, təsadüfi deyilən ifadələrdə deyil, açıq və vaxtında danışıqlar üçün təhlükəsiz məkan yaratmaqdadır.
Samir
