ain.az bildirir, Kulis.az saytına əsaslanaraq.
Kulis.az "Hekayə müzakirəsi" layihəsində Orxan Həsəninin "Abyssalis" hekayəsini təqdim edir.
Çantamı çeynimə keçirib taksinin pulunu verirəm. Düşüb çimərliyə doğru addımlayıram. Dəniz durğundur, xilasedici qayıq suyu yara-yara uzaqda gəzişir, dalğalar sahilə səpələnən adamların ayaqlarını yuyur.Bariyerlərə çatıb, dəmir şəbədəkən hazırlanmış dar keçidə girir, yolun sonunda ödənişi eləyirəm. On manat. İçəri keçəndə qum ayaqqabılarıma dolur. Ətim ürpəşir. Elə oradaca çıxarıb cütləşdirirəm və götürüb iyirmi metr uzaqdakı paltar dəyişmə otağına doğru gedirəm. Qum istidir, ayaqlarım yanır. Kölgədən kölgəyə tullanıb özümü paltar dəyişmə otağına çatdırıram, əynimi dəyişəndən sonra atama zəng vururam. Telefon qulağımda alnımın tərini silə-silə yaydan zəhləm getdiyini fikirləşirəm.Təkcə yaydan yox, elə atamdan da. Bu nifrət uşaqlıqda bir hissəm idi. Əvvəl buna inanırdım, indi nəyə inanacağımı bilmirəm. Ona nifrətimin səbəbi illər öncə anamı və məni atması idi, hələ mən körpə olanda gedib, bir də iyirmi yeddi il sonra qayıdıb. Bir vaxtlar bu nifrətin səbəbi olmaması idi, buyur, gəlib, burdadır, yəni var. İşin qəribə tərəfi indi ona var olduğuna görə nifrət edirəm. Bəli, var, hətta ikinci görüşümüzdə məni dənizə çağırıb, sahilə yaxın kəndlərdən birində qalır, ev kirayələyib, birinci görüşümüzdə ağzından qaçırdı. Demək birdəfəlik köçməyib. Nə bilmək olar? Həmin görüşə arvadı və uşaqları da gəlmişdi, iki sapsarı qızı var, yaşları onu keçməz, Azərbaycan dilində bilmirlər, bəlkə, bir-iki söz; “salam”, “ata”, “Bakı”, bir də “it balası”. Bir-birinə “it balası” deyib gülürlər. Atam və arvadı da.Uşaqlar analarının surətidir, qadın sarışındır. Çilli sifəti elə bil pas tutub. Əldən qıvraqdır, restorandakı görüşdə yemək çəkir, meyvə soyur, naringini dənələyib yarısını uşaqlarının, yarısını mənim boşqabıma qoyur, gülüşü üzündən çəkilmirdi. Nəzakətlidir. Gümüş bilərzikləri bir-birinə dəyib səs çıxarırdı. Yəqin, necə davranmalı olduğunu atam deyib, deyib, özünü elə apar, səni yaxın bilsin, yanında dili-ağzı tutulmasın, gah almanca danışır, gah ingiliscə, yazdığımdan xəbərdardır deyə söhbəti tez-tez ədəbiyyatdan salır, dirəsklərini masaya qoyub barmaqlarını bir-birinə keçirir və bəyaz dişlərini göstərir. Balzak, Hüqo, Dikksens, – danışdığı bunlardır. Hələ də on doqquzuncu əsrdə yaşayır.Təbii ki, bunu ona demirəm.
Telefon qulağımdadır və zəng uzanır. Usandırıcı “dü-üd” səsi. Cavab gəlmir. Sahilə boylanıram. Əlimi günlük eləyib xeyli axtarıram.
Budur, tapdım, adamların arasında... lap yaxında. Ata.Boyu mənimkiylə tən olsa da, bədəni iridir. Sinəsində göllənən ucları bəyazlamış tüklər qarnından aşağı axır. Dərisi sarıya çalır. Gürzə ilanının döyməsi həkk olunmuş sağ əlində “Xırdalan” pivəsinin şüşəsini tutub. Üzük barmağında parıldayır. Dikələn ilan ağzını açıb iri dişlərini göstərir. Vahiməlidir. İlanlardan həmişə qorxmuşam. Sol qolunda çapıq uzanır. Deyəsən, əməliyyat izidir. Çiyinləri ağır bir yük daşıyırmış kimi çöküb. Qocalıq özünü yavaş-yavaş bədənində biruzə verir. Cavanlıq şəkilini görməmişəm deyə nə vaxtsa cavan olduğunu təsəvvür eləmək çətindir. Çətirin kölgəsində uzanıb, ayaqlarını günə verib, balaca bir qarışqa barmalarının arasında gəzişir, yanında yıxılmış boş pivə şüşələri. Birinci görüşdə qarnının böyük olduğunu hiss eləməmişəm. Özünü bəyaz polo klassik geyiminin altında yaxşı gizləmişdi. Nə deməli? Gizlənməyi yaxşı bacarır. Bu yaşa çatanda mənim qarnım da belə böyük olacaq? Onu cavan təsəvvür eləyə bilmədiyim kimi özümü də yaşlı təsəvvür eləmirəm. Ehtiyac yoxdur. Anka deyir, insanı kökəldən pivədir, gərək pivəni azaldam. Nəsə inanmağım gəlmir. Çəkələkdəyəm deyə qum daha ayağımı yandırmır. Çantam çiynimdə ona doğru addımlayıram. Altına dəsmal sərib. Səliqəsinə söz ola bilməz. Tək yaşamaq kişini daha səliqəli eləyir. Yox! Hansı təklikdən danışıram? Arvadı, uşaqları? Məni görəndə üzünə gülüş yayılır, dikəlib görüşmək istəyir, azca gücənir, üzündəki və boynundakı damarlar şişir, qalxmağının çətin olacağını fikirləşib yanında uzanıram, beləcə görüşürük. – Nə yaman gec gəldin? Bir az da gec gəlsən, pivələrin hamısını özüm içəcəkdim... Hə-ə... – öskürür deyə sonrakı cümləni deməyə gücü çatmır. Öskürüb qurtarandan sonra danışmağa həvəsi ölür. Daha mən də soruşmuram. Sərin qalsın deyə dayaz çuxur qazıb, pivə şüşələrini içinə yığıb. Üstünə su çiləyib. Qum suyu canına çəkib. Nəmdir. Görünür, belə üslulları ovcunun içi kimi bilir. Elədirsə, möhkəm vurandır. Çıxarıb pivənin birini mənə uzadır. Şüşəni açıram və başıma çəkib yarısınacan içirəm. Mən də ondan geri qalmıram. İçib qurtarandan sonra sahilə, sahildəki adamlara tamaşa eləyirəm. Qarışıqlıqdır. Bizim qabağımızda altı-yeddi yaşlarında qız və oğlan uşağı vedrəyə qum doldurub “qəsr” düzəldirlər, iki mərtəbə, qız balaca, laklı barmaqlarını bir-birinə sıxıb vedrəyə qum yığır, oğlan çöplə “qəsr”in divarlarına naxış vurur. Budur, dörbucaq çəkir, pəncərəsidir. İkinci mərtəbəyə aparan pilləkan çoxdan hazırdır. “Kiçilib bu qəsrin sakini olmaq pis olmazdı”, – fikirləşirəm və gülümsəyirəm. Kefim kökdür. Belə şeylər tez-tez ələ düşmür.– Hə-ə, niyə gec gəldin? – yenidən soruşur. Səsi boğuqdur.– İşim var idi. – Yazı-pozu? – Təzə kitabın işləri. Redaktorla görüşmüşdüm. Düzəlişlər elədik.– Yorğunsan?– Az-maz. Bu çimərliyə birinci dəfədir gəlirəm. Uzaq imiş. Biz həmişə Şıxova gedirik. – Demək bura birinci dəfədir gəlirsən. Heç kəndə də olmamısan? – Yox. İkinci pivə şüşəsini uzadır. Açıb içirəm.– Bakıya təzə köçəndə qalmağa evimiz yoxdu. Hardasa bir ay bax o yuxarıdakı təpənin arxasında papamın tələbə yoldaşıgildə yaşadıq, – çevrilib villalar bürümüş təpəni göstərir. – Sonra papam şəhərdən kirayə tutdu, köçdük, sonra ev aldıq. Həyatımız dəyişdi. Burda yaşayanda yay idi. Bir ayı bu çimərlikdə keçirdim. İndi mən dediyim yerə gəldik, gələn dəfə səninkinə gedərik. Gələn dəfə? Hansı gələn dəfə? Görüşəcəyimizə inanmıram. Axı niyə..? Ancaq razılaşdığımı deyirəm. Gülümsəyir. Öskürəyi gülüşünü kəsir.– Xəstəsən? – soruşuram.– Soyuqlamışam.Bərk öskürsə də, soyuqlayana oxşamır.Bir müddət susub pivəsini yavaş-yavaş qurtumlayır. Alnından axan tər süzülüb çənəsindən aşağı damcılayır. Telefonuna zəng gəlir. Zəngə fikir vermir. Ya eşitmir, ya da eşitmək istəmir. Ona maraqla baxıb telefonuna zəng gəldiyini deyəndə diksinib sağ-solunu axtarır, tapıb ekrandakı adı oxuyanda üzünü turşudur. Telefonu laqeydcəsinə kənara tullayır. Xoşuma gəlməyən şeylərə mən də belə cavab verirəm. Hislərimi gizləməkdə həmişə çətinlik çəkmişəm. Tünd qəhvəyi gözləri qumdan qala düzəldən uşaqlara dikilib. Uşaqlara baxdıqca üzündə təbəssüm oyanır. Mənim gözlərim də bu rəngdir. Anamı Narkoloji və Psixoloji Sağlamlıq Mərkəzinə yatırmazdan öncə tez-tez atama oxşadığımı deyirdi. Narkoloji və Psixoloji Sağlalıq Mərkəzi necə də gözəl səslənir! Səliqəli addır. Nə deməli? Ağlını itirdi və anamı dəlixanaya apardım. Heç kimin anası dəlixanaya düşməməlidir. Boyumuz, dərimizin rəngi, dodaqlarımız, çənə və yanaq sümüklərimizin forması, yerişimiz, saçımızın alnımızın kənarlarından keçəlləşməyə başlaması, hətta sinəmizdə göllənib aşağı axan tüklər də eynidir. Nə olsun ki, dəli oldu? İndi ona diqqətlə baxanda anama haqq verirəm. Yanındakı boş şüşələri saydım; altı dənə.– Kimdir zəng vuran? – O.– Niyə açmadın?Cavab vermədən gözlərini uşaqlara dikir. “Qəsr” tezliklə hazır olacaq. Udqunub öskürəyin qabağını alır və danışır:– Atam öləndə qış idi. Axır vaxtlarında yatalaq qalmışdı. Yeməyini özüm verirdim. Sonra ağzı yeməkdən döndü. Daha dinib-danışmırdı. Eləcə uzun-uzun mənə baxırdı. Həkimlər deyirdi hazırlaşın, çox qalmayacaq. Günlərin bir günü kişi dil açdı, dedi, ürəyim dondurma istəyir, dondurma, elə gümrah idi, elə bilirdin, hələ bundan sonra on il də yaşayacaq. O vaxtlar indiki kimi hər şey əlçatan deyildi. Çox gəzdim. Nəhayət tapıb, aldım. Evə qayıdanda nə oldu? Hə-ə. Nə oldu? Kişi canını tapşırıb. Anam ağlayır, hamı ağlayır, qonşular, qohumlar yavaş-yavaş gəlir. Çıxdım bayıra, özümü bir görünməz yerə verib dondurma yalaya-yalaya mən də ağladım. Bu atam üçün ilk və son ağlamağım idi. Axır vaxtlar tez-tez yuxuma girir. Dənizə baxıram. Gözəldir. Dalğaların səsi adama sakitlik verir. Romanımı yazıb bitirdim. Kefim kökdür. Pivənin sərinliyi yavaş-yavaş çəkilir. – Bəlkə, dənizə girək? – deyirəm.– Yaxşı. İkimiz də qalxıb dənizə giririk. Barmaqlarım suya təmas eləyəndə diksinirəm. Su məni həmişə həyacanlandırıb. Bu yay dənizə birinci dəfədir gəlirəm. Dostlarıma milyon dəfə dedim, dənizə gedək. Pivə, məzələr, qum, dəniz suyu. Yaydan daha nə gözləyəsən? Yaydan başqa heç nə gözləmirəm.Araya girən iş-güc, havaların pisləşməsi mane oldu. Neçə gündür külək, tufan şəhəri az qala söküb yerindən qoparsın, yaz sonuncu nəfəsini verir, havanın indiki sakitliyi qəribədir. Atam məni çağıranda, açığı, təklifini qəbul etmək istəmədim. Bütün bunlar nəyə lazımdır? Dedi, gəl, görüşək, danışaq, ancaq nə danışacağıq? Hər şey uzun zaman öncə danışılıb qurtarıb.Başqa bir yerə çağırsaydı, yəqin, getməyəcəkdim. Bədənim suya öyrəşəndən sonra ikimiz də dərinlərə üzürük. Qarnı yekə olsa da, yaxşı üzür. İri bir morj kimi bir yerdən batıb başqa yerdən çıxır. Gəl təəccüblənmə! Amma məni çətin ötə. Xeyli üzüb qırmızı bayraqlara çatırıq. Burdan o tərəfə təhlükəlidir! Su ikimizin də boyunu aşıb. Uzaqda, nöqtə kimi görünən adamların arasında birdən nədənsə qumdan “qəsr” düzəldən uşaqları tapmaq istəyirəm, ancaq o qədər uzaqlaşmışıq, dənizə haradan girdiyimizi müəyyənləşdirə bilmirəm. Yoruluram. Çıxırıq. Uşaqlar “qəsr”i tamamlayıb. Kiçik bir çubuğa Koka-kolanın etiketini keçirib zirvəyə sancıblar. – Qonaq qəbul eləyirsiniz? – atam çömbəlib gözündə gün eynəyi qumun üstündə uzanan balaca qızdan soruşur. Şortundan su damcılayır.Qız eynəyini çıxarır, gözlərini süzdürüb deyir: – İndi dincəlmək vaxtıdır. – Bəs nə vaxt gələk? – Hələ evimizin qapıları hazır deyil. Gərək yol çəkək. Hər şey hazır olandan sonra gələrsiniz. Əvvəl xəbər verin. İşdə olsam, sizə heç kim çay verməyəcək. Buyurun, ev telefonumuz, – xəyali cibindən xəyali kağız çıxarıb atama uzadır. Kağızı götürür, qaşlarını çatıb diqqətlə oxuyur. – Nə maraqlı nömrəniz var! Həkimsiniz? – Bəli. Hardan bildiniz? – Nömrənizdən. Bunu hamı bilir. Bütün həkimlərin nömrəsi eyni rəqəmlərlə başlayır.– Hansı rəqəmlə? – Yüz üç. – Bizə bu nömrəni baş həkim verib, – qız gözlərini qaçırır. – Sizə qonaq gəlsəm, məni yoxlayarsınız? Xəstələnmişəm. Yaman öskürürəm. – Xəstəxanaya gəlsəniz olmaz? – Xəstəxanaları sevmirəm. – Niyə?– Ağ xələtlərdən qorxuram. Səbəb qıza məntiqli göründüyündən qalxıb atamın qulağına pıçıldayır. Pıçıltını mən də eşidirəm. – Bir şərtlə; bunu heç kimə deməyin. Gələcəyinizi heç kimə deməyin. – Söz verirəm. – Sabah gözləyəcəm. Sizi qeyd elədim. Yenə əlini xəyali cibinə atıb xəyali qeyd dəftəri çıxarır və qeyd aparır.İkimiz də gülə-gülə “qəsrdən” uzaqlaşırıq.– Qayalıqlara gedək? – atam deyir. – Gedək, amma telefonumu götürüm. Gedib çantamdan telefonumu, siqaretimi və pul qabımı götürürəm. Onunkuları da. Qayıdanda telefonunu və pulqabısını görüb əllərini belinə qoyur, narazı-narazı baxır, qarnı belə daha böyük görünür, doğrudanmı, bir gün mənim də qarnım belə olacaq? Yox! Anka haqlıdır. Gərək pivəni azaldım. Əlləri belində çevrilib addımlamağa başlayır. Çəkələkləri əlindədir. Çılpaq ayaqları yaş qumun üstündə iz salır. Nə olsun ki, ödənişli çimərlikdir? İndi heç kimə etibar yoxdur. Telefonunu, pulqabısını götürməsə, mən daşıyaram. Sahil boyu adamların arasından keçib xeyli irəliləyirik. Bayaq uzaqda balaca görünən qayalıqlar indi yaxın gəlir. Adamların seyrəldiyi yerlərdə yovşan, çayır və qamışlar yayılıb. Sahilə yaxın restoranlardan gələn musiqi dalğaların səsinə qarışır. – Əvvəllər buralarda tez-tez ilan görürdük, – deyir. – Əslində indi də az deyil. Adamlar çoxalıb, ilanlar da adamlardan gizlənməyin yolunu tapıb. Axtarsan, yovşanların, çayırların arasından biri mütləq çıxar. – Doğrudan? – Əlbəttə. – Bir dəfə atamla bu sahildə gəzəndə bir-birinə dolaşan beş dənə ilan görmüşdük. Çətinliklə başlarını saydım. Düz beş dənə. Atam ilanları öldürmürdü. Deyirdi, ilan görəndə heç kimin adını çəkmə. – Niyə? – İlan adını eşitdiyi adamı unutmur, necəsə onu axtarıb tapır və çalır. Gülümsəyirəm – Heç yolda yumurtanın öz-özünə bişdiyini görmüsən? – deyir. – Yox, görməmişəm. – Bir dəfə yolum Küveyt şəhərindən keçirdi, hava o qədər isti idi ki, qoca bir ərəb yumurtanı yerə vurdu və asfaltda bişməsinə baxıb güldü. Azərbaycanda heç vaxt elə istilər olmur. Bütün dünyanı gəzib ayaqdan saldım, bu sahili və bu şəhəri həmişə özümlə gəzdirdim.
– Səni bura yaddaşından başqa heç nə bağlamır. – Bəyəm yaddaş elə-belə şeydir?– Elə-belə şey deyil. Amma insanı azdırır. Çox zaman uydurur. Gözəl olan şeyləri çirkin, çirkin olan şeyləri gözəl göstərir. Amma uşaqların... – Helqayla iki il olar evlənmişik, – sözümü ağzımda qoyur. – Uşaqlar köhnə ərindəndir. Bayaq zəng vuran o idi. İçməyimə qarışır, zəhləmi töküb, deyir, içmə. Kişinin yeganə düşmanı qadındır, yeganə dostu da. İki şüşə pivədən heç nə olmaz. Bir tərəfdən də düz deyir. Həkim... axı sən niyə belə deyirsən? Məni bura bağlayan başqa şeylər də var. – Əşi, – nəyi nəzərdə tutduğunu bilirəm.Mənə mehribancasına baxır:– Bəs sən nə vaxt evlənirsən? – gülümsəyir.– Bilmirəm. – Sevgilin var?– Var. – Adı nədir? – Anka. – Nə qəribə adı var! Bəlkə, məni tanış eləyəsən? Qayalıqlara çatırıq və köməkləşib ən hündürə dırmaşırıq. Aşağı uçurumdur. Qayalara çırpılıb güc itirən dalğaların yerində köpüklər qalır. Gəldiyimiz sahil buradan uzaq görünür. Günəş yavaş-yavaş əyilir, işığı dənizin üzünə düşür və əyildikcə təpələrin arxası bənövşəyi rəngə bürünür. – Mövzusu nədir? – Nəyin?– Təzə kitabını deyirəm. Təzə kitabının mövzusu nədir?– Müharibə. Romandır. – Çox gözəl, – susub fikirləşir və mənə baxır, – Müharibədə iştirak elədiyini bilmirdim. Çevrilib onu təəccüblə süzürəm və baxışlarımız toqquşur. Haqqımda heç nə bilmir. Heç nə! Necə olmalıydı? Bir-birinə oxşayan iki yadıq. Ondan heç nə gözləmirəm. – Müharibədə olmamışam. – Bəs necə yazmısan? – Yazmışam da. – Uydurmusan? – Əlbəttə. – Elə bilirdim yazıçılar ancaq başlarına gələn şeyləri yazırlar. – Elə yazıçılar da var. Başını bulayır. – Nə olub? – Heç nə. – De görüm nə olub? – yerdən daş yığıb dənizə atıram. – Heç nə! Atam da, anam da hələ sən doğulmazdan öncə ölüblər, amma sahil hələ də burdadır. – Dünyanı tutub qalası deyillər ki? Hamı bir gün ölüb gedəcək. – Kəndə doğru baxanda elə bilirsən, başqa yerdəsən, hər tərəfi villalar bürüyüb, həmin yayı yada salacaq heç nə yoxdur, çox şey dəyişib, dəyişməlidir, amma dənizə baxanda, hə-ə, dənizə baxanda hər şey əvvəlkidir. Su bir az çəkilib, vəssalam. Yaddaşımda necə qalıb elə. Atamla burada çox gəzmişdik. Bax bura – qayalıqlara qədər. O vaxt çoxlu ilanlar var idi... – öskürür. Az qala ciyəri yerindən çıxsın.Keçmiş həsrəti çəkənlərə dözə bilmirəm. Problemin keçmişlə yox, bu günlə bağlı olduğunu, yəqin, bilmirlər. Ötüb gedən illər insana nəyi öyrədir? Mənasız bir iztirabdan ibarət həyata müqavimət göstərməyi. Bu qədər sadə! Nostalgiya, doğrudan da, xəstəlikdir. Bir müddət oturub qayaların üstünə yazılanları oxuyuram. Ürək fiqurunun içinə alınmış sevgililərin, dostların baş hərfləri, tarixlər, hətta ərəb hərfləri də var. Bunları ərəb turistlərin yoxsa, keçən əsrdə azərbaycanlıların əski əlibfa ilə yazmasını müəyyənləşdirmək üçün gərək diqqətlə baxam. Ancaq həvəsim yoxdur. Heç nəyə həvəsim yoxdur. Dəniz gözəldir. Romanımı bitirdim. Daha həyatdan heç nə istəmirəm. – Bilmirəm necə deyim. Lazımsız bir işlə məşğul olmağın məni dilxor eləyir. – öskürməkdən qızaran gözlərini üstümdə hiss edirəm.– Məşğul olum da. Niyə dilxor olursan? – Çünki oğlumsan. Qutudan siqaret çıxarıb yandırıram. – Demək, oğlunam. – Hə. Oğlumsan. – Amma sən mənim atam deyilsən, – çevrilib düz gözlərinin içinə baxıram. Gözlərimiz, doğrudan da, bir-birinə oxşayır. Gərək onun şəklini Ankaya göstərim. Oxşarlarımı tapmaqdan ötrü ürəyi gedir. Bundan daha oxşarı kim ola bilər? Heç kim. – O vaxt getməliydim. Qala bilməzdim. – Niyə?– Sakit okeanda Abyssalis adlı bir balıq var. Bu balıq özündən böyük olan dişiyə zəli kimi yapışaraq yaşayır. Heç vaxt belə bir həyat sürmək istəmədim. Əgər məni tanısan, niyə getdiyimi başa düşərdin.– Bütün məsələ budur, səni tanımıram. Sən də məni. – Tanıyacaqsan. – Niyə qayıtmısan? – Vaxtı çatanda öyrənəcəksən.– Bəs indi məndən nə istəyirsən?– Siqaret ver. Ona siqaret verib yandırıram və ilk tüstünü çəkincə öskürməyə başlayır. Öksürəyi dayanmır, əlini belinə tutub iki qatlanır, bədəni sıxılır və ağzından selik çıxır, sarıya çalan sifəti qızarır deyə yaxınlaşıb yoxlamaq istəyirəm, ancaq yaxınlaşdığımı görüb hər şeyin qaydasında olduğunu bildirmək üçün qolumdan tutur. Öksürəyi keçib özünə gəlsə də, siqareti atmır, amma çəkmir də. – Xətrinə dəyməsin, axı sən həyatda nə görmüsən ki, durub roman yazırsan?– Haqlısan! Heç bir mənası yoxdur! – Bəlkə, yazmaqla ölümsüzlük istəyirsən? Hə? Bəlkə, arzun ölümsüzlükdür?
– Elədir. – Məni yola vermə.– Hə, ölümsüzlük istəyirəm. Eşitmək istədiyin budursa, bəli. İstədiyim ölümsüzlükdür.– Axı yazmağa dəyən nəyin var? Doğrudanmı, danışmaq istədikləri bunlar idi? – Anam özünü dəlixanada asdı. Yazmağa dəyən şeyim budur. Anamdan danışdığım üçün ona baxmaq istəmirəm, elə bilirəm gözünə baxıb anamdan danışsam, bu onların görüşü olacaq. Başımı çevirirəm, hardasa üç-dörd metr aralıda qayanın üstündə ağzında gombul bir siçan tutub hərəkətsiz qalan ilan görürəm. Deyəsən, gürzədir. Vahiməli bir gözəlliyi var. İridir. Qorxuram. O da görür ilanı və mənim qabağıma keçir, bəlkə, məni qorumaq istəyir, ikimiz də hipnoz olmuşcasına dayanıb bir neçə dəqiqə tamaşa eləyirik. Siçan hələ sağdır. Balaca ayaqlarını yelləyib bizimlə vidalaşır. Ona zəng gəlir. “Helqa” yazılıb. Göstərirəm. – Açma. – deyir.– Yaxşı. Açmıram.İlan birdən götürülür, sürünüb qayaların arasında yoxa çıxır. Sürətli imiş. Külək güclənir və əsib ikimizin də kənarlardan keçəlləşməyə başlaya saçımızı qarışdırır. Günəş əyilsə də, günün istiliyini qoruyan qayanın üstündə oturub danışmadan dalğalara baxırıq. Uzaqdakı restoranın musiqisini indi daha aydın eşitmək olur.Doğrudan da, hər şey uzun zaman öncə danışılıb qurtarıb. – Ürəyim dondurma istəyir. Bəlkə, hərəmizə bir dondurma alasan? – Mən qayıdana gün batar. Birgə gedək. – Batmaz. Pul qabım səndədir.Qayalardan aşağı düşəndən sonra səsini eşidirəm: – Oğlu-um.Çevrilmək istəmirəm. – Oğlu-um, – ikinci dəfə çağırır. Özümü sıxıb çevrilirəm.– Oğlu-um, bu sahildəki-i bütün ilanla-ar mənim adımı bili-ir.Aşağıdan yuxarı ona diqqətlə baxıb susuram. Nə deyə bilərəm? Heç nə!Qayıdıb indi unutduğum bir mahnını fit çala-çala sahilə yaxın marketə doğru addımlayıram, adamlar seyrəlib, günortadakı qarışıqlıqdan əsər-əlamət yoxdur, çimərliyin yanıb-sönən rəngli işıqları DJ-i əhatəyə alıb, yeni mahnıya hazırlaşır, rəqs edənlər bunu fürsət bilib dincəlirlər. Uzaqdakı binalar elə bil boz örtüyə bürünüblər. Çimərliyin içində marketi bağlamağa hazırlaşan satıcıdan iki şokaladlı dondurma və bir qutu ağ qalın Sobranie alıb sallafana yığıram və qayıdanda yolumu çantalarımızdan salıram. Boş pivə şüşələrini götürsələr də, qalan şeylər yerindədir. Uşaqlar yadıma düşür, çevrilib “qəsr”in tikildiyi yerə baxıram, əvvəl elə bilirəm səhv yerdə axtarıram, ancaq telefonunun işığını yandırandan sonra dağıdıldığını başa düşürəm. Koka-kola etiketindən bayraq qumların arasındadır. Nədənsə bunu gözləmirdim. Yox! Gözləmirdim. Əllərimi belimdə birləşdirirəm və uzun-uzun qaranlıqda görünməz olan qayaqlıqlara tərəf baxıram.
İzmir Arxeologiya Muzeyinin eksponatları sərgilənir - 45 ildən sonra
Xalça Muzeyində Faiq Əhmədin sərgisi
80 min illik sirr: Neandertallar ox işlətmiş ola bilər
Hadisənin gedişatını izləmək üçün ain.az saytında ən son yeniliklərə baxın.
